Veenkoloniaal Museum I

+puntje

De nadruk in het gehele museum ligt niet op de armoede, maar op de welvaart die de streek onderging toen de industrialisatie begon.

-puntje

De route door het museum is wat verwarrend en ook wat lang. Als je alles wilt zien, ben je zeker wel 3 tot 4 uur kwijt.

Het museum is gevestigd in een voormalige school. De klaslokalen zijn niet meer te herkennen en de indeling is compleet veranderd. De sfeer is heerlijk nostalgisch.

In dit museum geen ellenlange vitrines met sporen en voorwerpen die in het veen waren gevonden. Geen veenlijken of andere sinistere opgravingen. Of eindeloze rijen foto's van veenwerkers die in het harnas zijn gestorven. De kolonisatietijd word belicht vanuit het standpunt van de vooruitgang.

Winkler Prins, W.A Scholtens, de scheepvaart, de strokarton, de aardappelmeelindustrie. De grote boerderijen, de buitenhuizen. Allemaal tekenen van welvaart. Natuurlijk was dat voorbehouden aan een kleine groep, maar ook de arbeider heeft hiervan geprofiteerd. Zonder deze grote welvaart was er geen kleine welvaart geweest.

In de winkeltje zie je hoe vroeger alles los verkocht werd. Meel, suiker, koekjes en snoepjes. Per ons of per pond ging het over de toonbank. Het café ziet er uit alsof je zo even een drankje kan bestellen.

Het productieproces van strokarton is uitgebreid te zien op de bovenverdieping. Evenals de aardappelmeelproductie op zolder. Een link naar het heden is de tentoonstelling van en over Kappa, oud papier weer nieuw.

In een ruimte voor wisseltentoonstellingen werd gebouwd aan de expositie van Lammert Boerma. De ruimte was nog niet klaar en voor publiek nog gesloten.

Het museum is een bijzondere beleving, dus plan je bezoek en ga.